Pominaa godini otkako bevme zaedno,
otkako tvojot baknež zapali plamen,
večno ke gori vo mene i za Tebe...
Kako da beše včera, Gabi, ljubov moja,
ljubov moja, nikogaš soneta dokraj...
Se budam vo mugrite, sum pokrien so
tvoite miluvanja i koga sonot si zaminuva,
se budam sam, Tebe te nema kraj mene...
Kako da pominaa vekovi od posledniot den,
od denot, koga si dadovme proška i
zaminavme sekoj po svojot pat, po svojata
kalvarija... Kako mačinja se igraaat vo mene
spomenite na Tebe, na moment ripaat kako bez razum,
da zaspijat pokasno, izmoreni, srekni...,
a navečer, navečer plačat kako mali deca,
kako mali deca, koi ne ja dobiele očekuvanata nagrada,
bidejki cel den bile mirni... I rekov denes na dušata moja,
dosta solzi, dosta maki, te pokanuvam, dojdi so
mene, dojdi so mene dušo moja, ela,
sonuvaj, sonuvaj ja večer i ostani so Tvojata Gabriela!
Pominaa godini otkako bevme zaedno,
